Διαφόρων τύπων και μεγεθών για το κράτημα του πυρακτωμένου σίδερου με προορισμό το αμόνι.

Of various types and sizes for holding the heated iron and moving it to the anvil.

Με βασικά υλικά το σίδερο και το ατσάλι, τα σύνεργα για το αμόνι και κυρίως τη φωτιά, ο σιδεράς κατασκεύαζε ή επισκεύαζε στο εργαστήρι του, τα μεταλλικά εργαλεία, του γεωργού, του χτίστη, του μαραγκού, του σαμαρά και άλλων επαγγελματικών ομάδων. Για τις καθημερινές ανάγκες των κατοίκων κατασκεύαζε κλειδαριές, κλειδιά, σύρτες, παγίδες ζώων και άλλα χρηστικά αντικείμενα. Η τέχνη του σιδερά απαιτούσε μεγάλη εμπειρία αλλά και οργανωμένα εργαστήρια στα οποία μάθαιναν οι νέοι κυρίως από οικογενειακή παράδοση ή από μαθητεία. Ήταν αρκετά δύσκολη δουλειά γιατί απαιτούσε μεγάλη σωματική δύναμη αλλά και αντοχή σε υψηλές θερμοκρασίες αφού οι δερμιτζήδες αρκετές ώρες της δουλειάς τους τις περνούσαν κοντά στο καμίνι, δηλαδή στη φωτιά, όπου πύρωναν το σίδερο.

Using iron and steel, his anvil and its implements, and especially fire, the smith made or repaired in his workshop the metal tools of the farmer, the builder, the carpenter, the saddler and other craftsmen. For the inhabitants’ everyday needs, he made items such as locks, keys, bolts, animal traps and other useful objects. The craft of the smith required long experience, and professional workshops where young men following in their fathers’ footsteps and other apprentices learned their trade. It was hard work, requiring great physical strength and endurance in high temperatures, as smiths spent many hours working next to the forge where they heated the iron.