Από τη σπορά ως την ωρίμανση του καρπού ο γεωργός είχε το χρόνο να ασχοληθεί με όσες, τυχόν, καλλιέργειες συνιστούσαν το αγροτικό του εισόδημα, όταν όμως ερχόταν η ώρα του θερισμού, συνήθως τον Iούνιο, το σύνολο της οικογένειας δούλευε στα χωράφια. Έκοβαν με δρεπάνια (1) τα στάχυα, έριχναν πίσω τις χεριές με τη βοήθεια ενός ξύλινου γαντιού (παλαμαριά) (2), τις έκαναν δεμάτια, που μετακινούσαν με το δίχαλο (3) για να τα φορτώσουν στα υποζύγια με προορισμό το αλώνι. Για το ξεχώρισμα του καρπού από τα άχυρα, αλώνιζαν τα σπαρτά σε κυκλική κίνηση με τον ογκώδη βωλόσυρο (4) που έσερνε ένα ζευγάρι ζώων (συνήθως βοδιών), λίχνιζαν με το θρινάκι (5) (εργαλείο με τις τέσσερις ξύλινες απολήξεις) και το ξυλόφτυαρο (παλάμη) (6) και κοσκίνιζαν τα υπολείμματα του λιχνίσματος με το βολίστη (7) (κόσκινο με μεγάλες στρογγυλές τρύπες) και το νηροκόσκινο (8).

From sowing until the ripening of the grain, the farmer had time to spare for any cash crops that supplemented his farming income. However, when harvest time came, usually in June, the whole family went to work in the fields. They reaped the corn with sickles (1), threw the bunches back with the help of a wooden glove (palamaria) (2) and bound them into sheaves, which they loaded onto draught animals with pitchforks (dihala) (3) to take to the threshing floor. To separate the grain from the chaff, they threshed the corn in a circular motion with the massive threshing-board (volosyros) (4) drawn by a pair of animals (usually oxen), winnowed it with the four-pronged wooden winnowing fork (thrinaki) (5) and the winnowing shovel (palami) (6), and sieved the chaff with the volistis (7) (a sieve with large round holes) and the nirokoskino (8).

Η καλλιέργεια των δημητριακών αποτελούσε βασική δραστηριότητα για την επιβίωση του αγροτικού πληθυσμού της Κρήτης. Πριν από τη σπορά των δημητριακών ήταν απαραίτητο το όργωμα του χωραφιού, ώστε το χώμα να γίνει αφράτο και μαλακό, με το αλέτρι, ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία του γεωργού. Το ξύλινο αλέτρι (1) έχει μακριά μονοκόμματη λαβή (έχερη) και σιδερένιο σκαπτικό εξάρτημα, το υνί. Άλλα τμήματά του είναι τα γωνιασμένα λεπτότερα ξύλινα στελέχη (παρούτια) για να σπρώχνουν το χώμα προς τα έξω και το σταβάρι δηλαδή, ο καμπυλωτός άξονας που ενώνεται με τη βάση του αλετριού (ποδάρι). Στην απόληξή του σταβαριού υπάρχει το ακροστάβαρο που συνδέεται με τους σιδερένιους κρίκους (λούρα) του ζυγού. Για την άρωση ο γεωργός έδενε το αλέτρι στον ξύλινο ζυγό (2) και έζευε ένα ζώο (άλογο) ή ένα ζευγάρι ζώων (βόδια ή γαϊδούρια) από τον λαιμό με τις ζεύλες. Ο γεωργός κέντριζε τα ζώα με τον κάτσουνα (3), ένα δρεπανοειδές εργαλείο που χρησίμευε επίσης για το καθάρισμα του αλετριού. Για να μαλακώσει το χώμα και να γίνει επίπεδο, ο γεωργός χρησιμοποιούσε ένα μεγάλο οδοντωτό εξάρτημα, τη σβάρνα (4), ενισχύοντας την απόδοσή της με το δικό του βάρος.

Cereal cultivation was a basic survival activity of the Cretan rural population. Before the grain could be sown, the field had to be ploughed to make the soil soft and friable. This was done using the plough (aletri) (1), one of the farmer’s most important tools. The wooden plough has a long, single-piece handle (eheri) and an iron digging blade, the share (yni). Other fittings are the thinner, squared-off wooden mouldboards (paroutia) to push away the soil, and the stavari, the curved beam joined to the base of the plough (podari). At the end of the stavari is the akrostavaro or hitch, which is connected to the iron traces (loura) of the yoke (zygos). For ploughing, the farmer attached the plough to the wooden yoke (2) and harnessed either a horse or a pair of oxen or donkeys by the neck, using the oxbows (zevles). The farmer drove the animals with a sickle-shaped goad (katsounas) (3), which was also used to scrape the plough clean. To soften and level the soil, the farmer used a large, toothed harrow (svarna) (4), adding his own weight to make it more effective.